Το κρατάει στην αγκαλιά της μικρό και απροστάτευτο . Φαίνεται τόσο γαλήνιο..τόσο ανυποψίαστο .Που να ξερε.. Ρίχνει μια κλεφτή ματιά στην πλατεία .Όλοι ξαπλωμένοι κάτω. Βαλίτσες κουβέρτες μαξιλάρια. Πως τα σπίτια τα δίπατα στο κέντρο της πατρίδας έγιναν καπνός, χώμα, ερείπια…
Πως χάνεις ολάκερη την ζωή σου για ένα τίποτα για μια πλάνη των μεγάλων .Κινούν τα νήματά και εσύ χορεύεις στον ρυθμό τους..
Πως αποχωρίζεσαι την πατρίδα σου.Αν και ο τόπος από τον οποίο αναχώρησες αυτή την στιγμή δεν θυμίζε ούτε στο τόσο δα τον τόπο σου. Εκεί που γεννήθηκες.Περπάτησες.Ονειρεύτηκες.Ερωτεύτηκες.Έκανες παιδιά και σχέδια .. Σπιθαμή προς σπιθαμή δεν σου θυμίζει την πατρίδα σου,τον τόπο που γέννησες τον γιο σου..
Πριν χρόνια, στις εφηβικές καταιγίδες σου συνήθιζες να κοιτάς τον ουρανό.Ο,τι και αν γινόταν αυτός παρέμενε ο ίδιος , καταλάβαινες την ασημαντότητα των προβλημάτων σου μπροστά στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος και ηρεμούσες…Αλλά τώρα,ούτε ο ουρανός σε ηρεμεί… Δεν είναι όπως παλιά..Γέμισε καπνούς και σκόνες…Σφαίρες ,πόνο,δάκρυα..Πολλά δάκρυα…Άραγε κλαίει ο θεός;
Και έπειτα.. περπατάς ολόκληρα μερόνυχτα… Μέχρι τα γόνατα να λυγίσουν.Να γεμίσουν αίμα από την προσπάθεια και ιδρώτας να λούζει το μέτωπο σου..Αναρωτιέσαι τι έκανες για να τα αξίζεις όλα αυτά..Αλλά έπειτα θυμάσαι εκείνους που έμειναν πίσω και θυμώνεις.Με τον εαυτό σου. Σηκώνεσαι πάνω και συνεχίζεις να περπατάς …Πιο γρήγορα αυτή την φορά.. Πρέπει να φτάσεις έγκαιρα στο λιμάνι πριν αναχωρήσουν οι ψαρόβαρκες.
Να ταξιδευεις με ένα σαπιοκάραβο μέρες ολόκληρες.Και παρακαλείς τον Θεό σου να φτάσεις ζωντανή στην νέα πατρίδα.Τα κύμματα να χτυπούν την βάρκα και εσύ κρατιέσαι απο το κατάρτι.. Πόσοι άραγε να χάθηκαν σε τούτα τα νερά; Πόσες μανάδες θα έκλαψαν τα παιδιά τους..; Γεμίζουν δακρυα τα μάτια σου…Τα αφήνεις λιγο να ξεσπάσουν και έπειτα τα σκουπίζεις…Όταν φτάνεις στα όρια,μπορείς να ελέγξεις πότε θα ξεσπάσεις.. Θα κλάψεις ,θα σταματήσεις λίγο και έπειτα θα συνεχίσεις.Σαν άμυνα του οργανισμού ενα πράγμα…
Σου δίνει την δύναμη να μπορείς να εξουσιάζεις το συναίσθημα…Αν τα κρατήσεις μέσα σου θα ανοίξουν πληγές,και εσύ πρέπει να φανείς δυνατή.Γι αυτό τις περισσότερς φορές τα αφήνεις να ξεσπάσουν…
Το κοιτάς, και ακόμα ελπίζεις.. Τόσο μικρό.. τόσο ανυποψίαστο…Το μοναδικό του σπίτι η αγκαλιά σου…Η πυξίδα του εσύ.
Πρέπει να προστατέψεις και τους δυο σας …Ανοίγει τα μάτια και σου χαμογελάει…Σαν να καταλαβαίνει το σκασμένο.Του χαμογελάς και εσύ…Στα μάτια του βλέπεις την ζωή.
Καμιά μάχη δεν χάθηκε ακόμα…Είστε και οι δύο ζωντανοί.
T.Z
•Φωτογραφία:Lifo
articasite.wordpress.com 